Την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011, το Γυμνάσιό μας τίμησε την επέτειο του Πολυτεχνείου. Δείτε φωτογραφίες από τη γιορτή μας και διαβάστε αποσπάσματα από το ποίημα του Αζίζ Νεσίν «Σώπα», το πρωτότυπο και το μεταφρασμένο και προσαρμοσμένο στα ελληνικά. Ποιητικός λόγος πάντα επίκαιρος?

 

 

   

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγανε: “σώπα”. ? Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού? Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, “Τι σε νοιάζει εσένα;”, μου λέγανε, “θα βρεις τον μπελά σου, σώπα”.	Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του “Σώπα”. Και μαζευτήκαμε πολλοί, μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά … μουγκή!

   

Bu adam, biraz benim, biraz sizsiniz, biraz hepimiziz.
Eskiden kad?nlar, kocalar?na, kendilerine d?rd?r etmesinler, ?ok konu?mas?nlar diye e?ek dili yedirirlerdi. O inan??a g?re, e?ek dili yiyenlerin sesi ??kmazd?. Bize de sanki e?ek dili yedirmi?ler.

Aray?n bakal?m, a?z?n?zda diliniz var m?? Dilimizi yutmu?uz. Dilimizi i?imize sokmu?uz. A?z?m?z var, dilimiz yok.

?imdi bu biraz bana, biraz size benzeyen adam s?z h?rriyeti istiyor.

Konu?acak. Ama ona,
-Sus!… diyorlar.
??imden,
-Konu?… Konu?!… Konu? be!… diye ba??rmak geliyor. Ama ne konu?aca??z, nas?l konu?aca??z? Dilimiz nerde?

   

Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα’ ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!….

   

Το πρόγραμμα της γιορτής μας ?